De invloed van mijn verleden
Mijn moeder was een begiftigd kunstenares en mijn vader was een creatieve filmregisseur. Tussen hen heeft er 12 jaar lang een haat liefde relatie gespeeld van aantrekken en afduwen. Door de haat liefde verhouding thuis was er erg veel spanning en heb ik me veelvuldig onveilig gevoeld. Daardoor stond mijn stress mechanisme continu “aan”. Toen ik geboren werd was mijn moeder door paranoïde schizofrenie en alcoholisme niet in staat om voor mij te zorgen, waardoor ik vanaf 10 dagen oud ben uitbesteed aan een zorg moeder. Daardoor heb ik me nooit aan haar kunnen hechten en ben ik vanuit wantrouwen naar haar gaan kijken. Vanaf jongs af aan ben ik daardoor gespleten geraakt tussen mijn denken en voelen en heb ik een afwezige karakterstructuur ontwikkeld. Ik leerde al vroeg dat ik op mezelf was aangewezen, waardoor ik mijn zelfstandigheid ontwikkelde. Door haar onvoorspelbaarheid en door mijn hoog sensitiviteit leerde ik haar goed te lezen en voelde ik goed aan wat er speelde. Daardoor waren mijn antennes ook steeds gericht op wat de behoeften van de ander was in plaats van dat ik leerde wat ik zelf nodig had. Op mijn 7e zijn mijn ouders gescheiden en koos ik de kant van mijn vader. Op mijn 12e verloor ik mijn moeder.
Doordat mijn vader er vaak niet was vanwege zijn werk speelde ik vaak buiten, omdat ik niet wist wat ik thuis zou aantreffen. Als mijn moeder een van haar buien had, dan racete ik naar mijn kamer en trok me daar terug om in mijn eigen droomwereld te verdwijnen. Om maar te dealen met wat zich aandiende in mijn jonge leventje was mijn overleefstrategie geworden om me groter te maken dan ik was, waardoor ik leerde mezelf boven de ander te plaatsen. Net te doen of niets me raakte ontwikkelde ik een bepaalde rigiditeit. Door de controle erop te zetten hoefde ik van binnen niet te voelen hoe doodsbang ik was of me ontredderd te voelen. Ook mijn enorme paniek, wanhoop of machteloosheid hoefde ik dan niet ervaren. Voor deze emoties was namelijk geen ruimte. Mijn vader werd na de scheiding van mijn ouders mijn anker in mijn leven en met hem ben ik na de scheiding in een verstrikking geraakt doordat ik op de partner plek naast hem kwam te staan. Ik voelde me verantwoordelijk voor hem, ben voor hem gaan zorgen en werd zijn vertrouwelinge, omdat hij zijn problemen met mij deelde en ik me daardoor heel erg gezien voelde. Mijn vader sloeg zijn emoties naar binnen en werkte hard, waardoor hij niet veel thuis was. Als kind heb ik naast de existentiële angst die ik ontwikkelde voor mijn moeder me ook erg eenzaam gevoeld, doordat ik twee afwezige ouders had die zelf in hun eigen pijn waren verstrikt.
Net zoals mijn vader leerde ik mijn emoties naar binnen te slaan, ben ik hard gaan werken als vlucht om mijn eigen eenzaamheid niet te voelen en om erkenning en waardering buiten mezelf te zoeken. Net zoals mijn moeder heb ik geleerd om door te zetten en niet snel op te geven en me niet te laten raken door mijn omgeving. Maar me groot en sterk te houden naar buiten toe ook al voelt dit niet zo van binnen.
Hoe ben ik omgegaan met wat ik in mijn gezin van herkomst aantrof?
Bovenstaande trof ik aan in mijn eerste levensjaren. Het zijn enkele jeugdervaringen die enorm veel impact op me hebben gehad en die ben ik pas gaan verwerken toen ik op mijn 33ste jaar mijn eerste burn-out kreeg. Dit was mijn grootste crisis in mijn leven, maar achteraf ook mijn grootste geschenk. Bij mijn eerste burn-out ben ik pas gaan rouwen om het verlies van mijn moeder. Ik voelde me depressief, zat in de leegte en was zelfs de eerste paar weken niet in staat om mijn bed uit te komen. De eerste maand is in een waas aan mij voorbijgegaan. Toen ik in de 6e week bij de bedrijfsarts in de praktijk zat, beweerde ik nog dat ik makkelijk kon werken, omdat mijn baas (lees mijn vader) me nodig had en er met mij niets aan de hand was. Zo ernstig was ik in de ontkenning over mezelf. Ik werd vervolgens doorverwezen naar een psycholoog. Hier leerde ik dat ik me niet voor iedereen verantwoordelijk hoef te voelen. Ik ben gaan leren om mijn grenzen aan te geven en mezelf meer uit te spreken en te laten zien. Na 9 maanden kreeg ik een terugval en was ik zo in paniek dat ik meteen de psycholoog weer belde voor een afspraak. Ik was weer over mijn grenzen heengegaan, voelde mijn vermoeidheid weer heftig terugkomen en dacht dat ik nooit meer van mijn burn-out zou herstellen. Mijn herstel was een lange weg, waarin ik zelf veel coaching heb gehad en trainingen heb gevolgd om mezelf nieuwe vaardigheden aan te leren. Ik leerde mezelf aan om voor mezelf te zorgen, voor mezelf op te komen, mezelf te begrenzen en mijn plek in te nemen, maar bovenal om de traumatische ervaringen in mezelf te integreren en te helen. En wat een klus is dit toch steeds weer als je denkt dat je alles wel hebt gehad! Het heeft me uiteindelijk 3 jaar gekost om van mijn eerste burn-out te herstellen, voordat ik het gevoel had dat ik er weer echt was.
Over de dingen van het leven die niet over gaan
Afwezige ouders verstrikt in hun eigen pijn
De prijs van existentiële eenzaamheid is de leegte van hun verlies
Er gaat geen dag voorbij dat ze niet in mijn gedachten zijn
Hun eren in wat ze me hebben gegeven
Mijn leven waarvoor ik ze dankbaar ben
Mezelf eigen maken van dat wat er niet is geweest
Hierin leiderschap en meesterschap ontwikkelen
Om dit weer door te geven aan anderen
Dan is de cirkel weer rond.
Op mijn 43ste kreeg ik mijn tweede burn-out. Deze was minder heftig dan de eerste. Ik herkende de signalen sneller en kon mezelf tijdig bijsturen na een jaar voor een externe opdrachtgever te hebben gewerkt. Het liet me zien dat overlevingsmechanismen zo diep in mezelf ingesleten waren dat ik nog een tweede wake-up call nodig had om op een bewustere manier met mezelf om te gaan en beter voor mezelf diende te zorgen. Het was voor mij een lange weg om mijn lichaam te leren bewonen en hierop bewustzijn te krijgen, zodat ik leerde luisteren naar de signalen die mijn lijf mij aangaf.
Mijn grootste klus in mijn leven is mezelf steeds weer bij te sturen wanneer ik het leiderschap over mezelf verlies. Aan mijn vitaliteit te blijven werken door gezond te eten en te sporten (ook al heb ik er regelmatig geen zin in), zodat mijn energie in balans blijft. Dat gaat nu steeds beter. Mijn kennis en dat wat mijn ouders me hebben meegegeven in het leven geef ik via mijn boek de burn-out specialist in 10 stappen uit je burn-out en in mijn praktijk door aan mijn klanten. In het doorgeven eer ik mijn ouders en hun geschiedenis. Door mijn kennis over te dragen en mijn wijsheid hierin te delen met anderen, geef ik zin aan mijn eigen leven. Ik ben nog lang niet klaar, aangezien ik met mijn tweede boek bezig ben, waarin ik belicht wat voor impact traumatische jeugdervaringen hebben op je gezondheid met als gevolg chronische stress en uiteindelijk omvallen met burn-out. Mijn burn-outs waren symptomen dat er in mezelf iets niet in balans was. Ik had eerst het verlies van mijn moeder te verwerken en de bevroren tranen hierover te laten smelten. Daarna moest ik leren om invulling te geven aan mijn eigen behoeften en zin te geven aan mijn bestaan. Mezelf veilig te leren voelen in het contact met een ander. Niet steeds uit mijn lijf te stappen, maar via mijn adem aanwezig te blijven en mijn lichaam te bewonen. Mijn emoties te laten zien en me zichtbaar te maken. Mezelf toe te vertrouwen aan het leven met alles wat zich hierin aandient en de controle en strijd bij tegenslag los te laten. Het leven is een groot avontuur. Wanneer je je openstelt, in contact blijft met jezelf en het vertrouwen behoudt dat alles voor het goede is, worden je levenslessen zegeningen in je eigen leven. Dank je wel papa en mama!
